Systemy ogniochronne malarskie oparte są na farbach pęczniejących, opierają się na technikach malarskich. Najczęściej systemy tworzą trzy powłoki: podkładowa – zabezpieczająca antykorozyjnie i poprawiająca przyczepność do podłoża, pęczniejąca - ogniochronna oraz warstwa nawierzchniowa zamykająca system jako przeciwwilgociowa i dekoracyjna. Poprzez zabezpieczenie tego rodzaju systemem możemy osiągnąć od 15 do 60 minut odporności ogniowej w klasie R15 do R60. Odporność ogniowa jest możliwa przez skład chemiczny powłoki pęczniejącej. Ochrona farbami pęczniejącymi zapewnia warstwę ogniochronną przeznaczoną do zabezpieczenia ogniochronnego konstrukcji stalowych i stalowych ocynkowanych przed oddziaływaniem termicznym pożarów standardowych.

Zaletą natryskowych powłok ogniochronnych jest łatwość nakładania warstwy ognioochronnej oraz jej dopasowywanie się do kształtu chronionego elementu stalowego. Głównym składnikiem obecnie produkowanych natryskowych izolacji ogniochronnych są zaprawy na kruszywie, które pęcznieje pod wpływem wysokiej temperatury. Masa ogniochronna musi mieć możliwie niską przewodność cieplną i stabilność w wysokiej temperaturze. Nakłada się ją w stanie płynnym za pomocą specjalnych urządzeń (agregatu natryskowego z pneumatycznym transportem mieszanki). Niezwykle ważne jest prawidłowe przygotowanie podłoża, inaczej powłoka może odpadać od konstrukcji stalowej. Ognioochronne masy natryskowe po stwardnieniu i wyschnięciu powinny mieć gęstość powyżej 250 kg/m3.

Specyficzne zachowanie się gipsu sprawia, że płyty gipsowo-kartonowe są powszechnie używane w ochronie przeciwpożarowej. Gips w czasie pożaru pochłania duże ilości ciepła potrzebnego do odparowania związanej w nim krystalicznie wody. Wysokie ciepło parowania wody angażuje energię cieplną potrzebną do zmiany stanu skupienia z cieczy w gaz. Dzięki temu temperatura gipsu utrzymuje się w granicach 100 do 110°C. Okres, w którym temperatura gipsu jest utrzymywana w tym zakresie zależy od natężenia strumienia dostarczanej energii cieplnej oraz od masy podgrzewanego materiału. W momencie, gdy już nastąpi dehydratacja wszystkich kryształów, temperatura gipsu, który teraz ma znikomą wytrzymałość mechaniczną, zaczyna znów wzrastać wprost proporcjonalnie do ilości dostarczanego ciepła.